Miss Pavlov

[mk_fancy_title color=”#1980ac” size=”28″ font_weight=”400″ font_style=”normal” txt_transform=”none” font_family=”Noto+Sans” font_type=”google” animation=”fade-in”]Miss Pavlov[/mk_fancy_title]

Miss Pavlov

In mijn eerdere berichten in het clubgedeelte heb ik van alles geschreven over het grote ‘Waarom’ wil je eten’. Daar is ook niet een kant en klaar antwoord op. Dit ‘waarom’ heeft namelijk heel veel verschillende kanten.

Soms heel praktisch, hoe je je maaltijden plant. En of je met of zonder boodschappenlijst de winkel ingaat. En soms ook diepgaand, of je wel leeft zoals je voelt dat je wilt leven. Of je durft stil te staan bij wat je voelt terwijl je liever met een zak chips op de bank ploft.

Dit bericht gaat over mijn hondje. Alias Miss Pavlov. Ik heb zonder opscheppen het leukste en knapste hondje dat er is. Ze is verschrikkelijk slim. En ook verschrikkelijk hardnekkig. Begin er alsjeblieft niet over dat honden spiegelen. Daar wilde ik het nu even niet over hebben.

Misschien heb je wel eens gehoord van het onderzoek van Pavlov. Ooit was er een wetenschapper die onderzoek heeft gedaan naar het gedrag van honden. Hij liet een belletje horen en gaf een hond wat eten. Hij ontdekte al gauw dat de hond begon te kwijlen bij alleen maar het horen van het belletje. (Er zat ook een drain in de alvleesklier van de hond waarmee de afgifte van sappen van de alvleesklier werd gemeten, maar dat is niet zo leuk om erbij te vertellen, daarom hoor je meestal alleen over dat kwijlen. De alvleesklier reageert overigens hetzelfde).

Nu hoef ik hier geen onderzoek over te lezen, dit weet elke hondenmens. Ik kan aan de reactie van mijn hondje precies zien hoe mijn patronen zijn. Ze weet al eerder dan ik dat een cracker met kaas ga pakken. Ik voel haar oogjes priemen vanuit de mand. Soms ga ik dan bewust iets anders doen, gewoon omdat ik me betrapt voel. Tot verwarring en teleurstelling van mijn hondje. We zijn aan elkaar gewaagd.

Als je dit vertaalt naar eetgedrag, dan zou je al deze aangeleerde patronen rond eten ‘hoofdhonger’ kunnen noemen. Net als die ooghonger van vorige week, is ook dit geen echte honger of trek. Het is aangeleerd gedrag. Eten stimuleert het beloningscentrum in ons brein en dat gaat echt supersnel. Je hoeft maar 1 keer iets te halen bij een kiosk op het station of een tankstation, en de volgende keer zal je weer overwegen om dit te doen. Hoe vaker je dit doet, hoe dieper het gedrag inslijt. Het zou zelfs kunnen dat je stiekem al een beetje begint te kwijlen als je een tankstation binnenloopt. Let er maar eens op 😉

Wil je hier meer over lezen en leuke handige tips krijgen? Meld je dan hier even aan!

Van olijf tot olijfolie

Vragen die je helpen …

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *